اعتراف می کنم که در روابط ام آدم احساساتی و شدیدا حساس هستم، بیش از اندازه و خوشحالم که تونستم با این قضیه کنار بیام. همیشه حس اولین رو دوست داشتم، همیشه تمام ترس ها و امیدواری ها و اضطراب هام رو دوست داشتم، خوشحالم که قلبم جایی که باید، تند می زنه. این یعنی که هنوز هیجان و اشتیاق ام رو دارم. این یعنی زندگی، خوشحالم که در همین چند ده سال که در موردش مطمئن ام، "زندگی" می کنم.
زنده باشید
(به نظر کلیشه ای میاد ولی باید گفت...)
سبز باشید