دستهای تاول زده
بدن عرق کرده
پاهای بی جان
صدای مبهم آهنگها که در گوشت می پیچد
وذهنت که می گوید
بهتر از این باید می بود

خسته ام
می خوابم
یک سال
شاید بیشتر

عکسم
در قاب جا نگرفت
قاب را کوچک کردم
عکس را بزرگ

این بار
به نظر
جا گرفته باشد

خطی کشیدم
جایش ماند
دوباره خطی کشیدم
باز هم جایش ماند

هنوز هم نمی دانم
فاصله ی بین دوخط
چگونه پر می شود؟

جایی نیست
خیالی نیست
خوابی نیست

می ترسم
و نگاه می کنم
باز می ترسم
و باز نگاه می کنم

همیشه فکرمی کنم
که چطور می توان
آنسوی دیوار را دید

من نجات یافته ام
من خواب می بینم
من بیدار می شوم
و باور می کنم
که خواب دیده ام

قدم بلند است
کسی این بالا نمی رسد
وقتی نگاهم می کنند
آفتاب توی چشمشان می افتد

صاف می ایستم
ونگاهشان می کنم
خوابم می آید