بهترین روز بودی
میان روزهای آفتابی
که خاکشان را به سینه می زنند
شاید خشک شاخه ای
از طلوع خود بیابند

بهترین قاب بودی
میان قابهای دیوار
کج و راست
نگاههایی مظلوم
عمرهایی گذشته از یاد

بهترین رویای من بودی
سر صبح
کنار گلدسته ی مسجد خاک خورده ی زمین
صدا می کرد
بنوازید آهنگ سالهای دور مادرمان را

کاش نمی گفتم،

شاید از سقف آویزانم کنند
پارچه ای بپیچند و
مرا کفن صدا کنند

شاید زنجیرم کنند
بند سوم، خط چهارم
کنار صفحه ی هفتم
سر فصل بی جان نوازش

کاش نمی گفتم تمام روزها
نغمه ی بی جان سال ها
می شنیدم
خاک می شدم
می نشستم بر در و دیوار
روی سفره ی هفت سین امسال

خاطره می گذشت
می خندید و می گفت
امسال
حسرت
سهم بار کفن تو
باز زیاد خواهد شد

بین هر "گفته"
گوشه ای خوابیده در باران
صدای سکوت سرد سمسار سر بازارچه ی پشتی

فریاد می کند؛ کاش
می گذشت از یادها؛ کاش
در کنار سفره ی هفت سین می ماند؛ کاش
دست از شمعدانی های کنار پنچره می شستم؛ کاش

یافتم
دستی را
که دستم را
بفشارد
در سرما

دستی
که
خوابش نبرد
بیدارش نکند کسی
از رویای شیرین
سکوت بی کسی

مدتها گشتم
تا پیدا کنم
دستم را
که دستم را
بفشارد
در سرمای معنا کش این راه

کافه
لوترک
سیگار
قهوه
و چشمی که
در میان انبوه "خود" ها
پیدا نکرده است هنوز
جای نشستن "خود" را