چشم، چشم را نمی بیند
مه گرفته انگار
کشتزار سرد امسال

آرام رشد کرده
خشکیده، مرگ زده
سایه ی آفتاب آبادی دیروز را

این جا کسی چشم نمی بیند
چشم، چشم را نمی بیند

کرم
آرام آرام
خرت خرت
مغز می جود

می بلعد و
دفع می کند و
مغز می شود

می سوزد
خاک، سر می شود
کنار آتش
خوابیده، بی سر می شود

خواسته ای اما
نیست این زمانه
درک، سوختن ما

این جا کسی چشم نمی بیند
چشم، چشم را نمی بیند

کرم
آرام آرام
خرت خرت
چشم می جود

می بلعد و
دفع می کند و
می بلعد و
می بلعد و
...

آینه ها
تکه تکه
کوچک نشان دادند مرا

مادرم گفت
آینه شکستن شوم است
وآینه ها تکه تکه
مرا دیدند
که از رود گذشتم
دریا و کوه
جنگل و بیابان
ناگهان

صحرا
تن ها
بودند
و تنها
نبودند

مادرم
قرآن می خواند
صدایی از نور می آید
رحل رحل و
سنگ سنگ و
آب آب و
آفتاب

زنده بودنت سوالی است
باید
میان انبوه انبوه مژه های سرخگون
از دخترک هفت ساله ی فال فروش پرسید

این لحظه چند؟